20 Φεβ 2013

"Μπαμπά, θα γίνω συγγραφέας"

Θυμάμαι...

Με αφορμή τον διαγωνισμό με θέμα "Παλιά αγαπημένα αντικείμενα" στο -> blog <- της κυρίας Ρένας Χριστοδούλου ταξίδεψα σήμερα νοερά αρκετά χρόνια πίσω...


Για την ηλικία μου τότε των 10-11 χρόνων, δεν το έλεγες και απόλυτα φυσιολογικό για τους περισσότερους να θέλω να διαβάζω Μυθολογία, Αρχαία κείμενα και λογοτεχνία.
Ούτε το έλεγες απόλυτα φυσιολογικό να ζεις σε έναν δικό σου κόσμο με κλειστή τη πόρτα.
Σε έναν κόσμο που όλα εκεί, είναι όπως εσύ τα βλέπεις φυσιολογικά και αρμονικά.
Έτσι όπως πιστεύεις πως θα έπρεπε να είναι και στην πραγματικότητα! Δεν είναι όμως...
Εν πάση περίπτωση για να μην πολυλογώ, εκεί κάπου στα 10 μου χρόνια ήθελα κάπου να "ξεσπάσω", να βγάλω αυτά που έχω μέσα μου.
Άρχισα λοιπόν να γράφω...
Άλλωστε στον Προυσσό Ευρυτανίας που έμενα τότε, η φύση γύρω μου (ο καθαρός αέρας, το απόλυτο πράσινο των ελάτων) ήταν ένας από τους συντελεστές της εμπνεύσεως που είχα.
Ποιήματα, σκέψεις, ιστορίες, στίχοι... ανάλογα τη ψυχολογική διάθεση της στιγμής.
Κάπου ανάμεσα στο όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω φιλόλογος, αρχαιολόγος, ψυχολόγος (πιάσαμε τα θεωρητικά δηλαδή) αποφάσισα δυο χρόνια μετά πως θέλω να γίνω συγγραφέας και το δήλωσα στον μπαμπά μου.
(είμαι μοναχοπαίδι οπότε καταλαβαίνετε...)
Σε λίγες μέρες είχα μπροστά μου μια καφέ δερμάτινη βαλίτσα η οποία είχε μέσα μια επαγγελματική γραφομηχανή της εποχής και ένα πακέτο κόλλες Α4.

(το καρέ είναι δια χειρός μαμάς)
Ο μπαμπάς μου λίγα μόλις χρόνια μετά την αγορά της γραφομηχανής, "έφυγε" για το μακρινό ταξίδι ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ.
Ήταν 38 ετών κι εγώ 13,5. Άρχισα να γράφω μανιωδώς. Πολλά, πάρα πολλά ανάμεικτα συναισθήματα.
Δεν έγινα ούτε φιλόλογος, ούτε αρχαιολόγος, ούτε ψυχολόγος... ούτε συγγραφέας.
Ήμουν μονίμως με το μυαλό έξω από το παράθυρο της τάξης του σχολείου ταξιδεύοντας νοερά...
Έπαιρνα λοιπόν χρόνο με τον χρόνο την κάτω βόλτα στους σχολικούς βαθμούς.
Νομίζω όμως πέρα από τις σχολικές μου επιδόσεις λόγω της μη θέλησης μου να συγκεντρωθώ, πως παρέμεινα άνθρωπος και τίποτα δεν μετρά περισσότερο για μένα.
Σέβομαι τους άλλους ανθρώπους που ζο΄θμε και φιλοξενούμαστε στον ίδιο πλανήτη. Μπορεί να κρατώ αποστάσεις πολλές φορές, μα σέβομαι.
Εδώ και αρκετά χρόνια η γραφομηχανή δεν χρησιμοποιείται πια, μα παραμένει και θα είναι για πάντα ανεκτίμητης συναισθηματικής αξίας.

"Μυρίζει μπαμπά" πως να το κάνουμε!!!

13 σχόλια:

Rena Christodoulou είπε...

ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ ΣΟΦΙΑ ΜΟΥ!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕΣ ΜΑΙ ΜΑΣ!!!!
ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙΣ;
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!!!!!!

Memaria είπε...

Τι μου θύμισες!!
Είχα μια γραφομηχανή από μικρή, δώρο των γονιών μου..είχα μάθει και τυφλό σύστημα κι έγραφα κι έγραφα...
Πορτοκαλί ήταν η δική μου και δεν ξέρω καν που βρίσκεται πια...
Πάρα πολύ ωραία ανάρτηση!
Καλώς σε βρήκα...προς το παρόν δε με αφήνει ο μπλόγκερ να προσθέτω ιστολόγια...προσπαθώ να λύσω το πρόβλημα..καλό ξημέρωμα!

Χειρ/τα Μπλε Όνειρα/Handmade Blue Dreams είπε...

Καλημέρα!Σας ευχαριστώ πολύ.Όταν θέλω να γράψω κάτι το γράφω από καρδιάς.Αν νιώθω πως δεν έχω κάτι να πω τότε δεν γράφω τίποτα.Οι αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας και ειδικότερα κάποια συγκεκριμένα γεγονότα η αντικείμενα δεν φεύγουν από το μυαλό ποτέ,όσο ετών και αν είμαστε η γίνουμε.Πολύ όμορφη η ιδέα σας κ.Χριστοδούλου!

Χειρ/τα Μπλε Όνειρα/Handmade Blue Dreams είπε...

Μαρία και εγώ έχω ένα πρόβλημα και εδώ και 3 μέρες προσπαθώ να το λύσω.Δημιούργησα ένα δεύτερο ιστολόγιο και προφίλ Google με θέμα το οικοτροφείο-γυμνάσιο,λύκειο του Προυσσού Ευρυτανίας όπου υπήρξα μαθήτρια κάποτε για λίγα χρόνια.Αυτό είχε ως αποτέλεσμα όταν θέλω να γραφτώ σαν αναγνώστρια σε κάποιο blog να βγαίνει το προφίλ του οικοτροφείου και όχι των χειρ/των.Όχι όταν σχολιάζω,όταν θέλω να προστεθώ ως αναγνώστρια.

DIMI είπε...

Καημέρα Σοφία μου!Ωραία ανάρτηση,γεμάτη όμορφες αναμνήσεις καί υπέροχα συναισθήματα!Καλή επιτυχία στόν διαγωνισμό τής Ρένας,σού εύχομαι!!Φιλάκια!!

Μπομπότη Αρετή είπε...

Καλως σε βρισκω Σοφια!Η αναρτηση σου ειναι πολυ τρυφερη!Καλη επιτυχια σου ευχομαι στον διαγωνισμο της Ρενας!Έκανα μια βολτα στο blog σου και ειδα πολυ ωραιες δημιουργιες! Καλη συνεχεια σου ευχομαι! Θα χαρω να τα λεμε! Φιλια πολλα!!!

Unknown είπε...

Τι γλυκά που έγραψες!
Και τι πειράζει που δεν έγινες τίποτα απ αυτά που ήθελες παιδί?
Σάμπως έγιναν πολλοί από μας αυτά που ονειρεύονταν ?
Εχει πολλές στροφές η ζωή και δύσκολο να δούμε την κατάληξη του δρόμου...
Το να μείνεις άνθρωπος θέλει κόπο και όχι Πανεπιστήμια!!
Σου στέλνω τις ευχές μου...

nikol είπε...

Από την Ρένα Χριστοδούλου είδα την ανάρτησή σου και ήρθα να διαβάσω την ιστορία σου.
Πολύτιμο ενθύμιο του μπαμπά σου έχει και θέση στην καρδιά και στο σπίτι.
Καλό ξημέρωμα!!

Χειρ/τα Μπλε Όνειρα/Handmade Blue Dreams είπε...

Καλημέρα κορίτσια!Σας ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σχόλια και ανταποδίδω.Να΄στε καλά!

Katerina V *Pause blog* είπε...

Καλησπέρα Σοφία καλώς σε βρήκα!
Η ιδέα της Ρένας με έφερε εδώ και χαίρομαι που ανακάλυψα το μπλογκ σου!
Πολύ όμορφη ανάρτηση, πολύτιμες αναμνήσεις..Καλή συνέχεια με δύναμη και χαμόγελο!

Κλαυδία είπε...

Υπέροχη ανάρτηση Σοφία, η γραφομηχανή σου μου θύμισε τα είκοσι χρόνια στη δουλειά μου που την είχα καθημερινά μπροστά μου και έγραφα..... σταμάτησα όταν έπαψα να βρίσκω μελανοταινίες,μία τέτοια παλιά έχει ο άνδρας μου δώρο του παππού του, την έχω φυλαγμένη στο βαλιτσάκι της....
Κάνε μία επίσκεψη στο xrysomelisses.blogspot.gr να δείς και άλλους θησαυρούς...

oldthings είπε...

Σοφία μου , η ανάρτηση σου γεμάτη αναμνήσεις καλές και κακές !'Ολες μέσα στη ζωή !Κράτησε την τη μηχανή ως ένα όμορφο ενθύμιο σε μία παιδική επιθυμία!Καλή Κυριακή !

Χειρ/τα Μπλε Όνειρα/Handmade Blue Dreams είπε...

Καλημέρα!Σας ευχαριστώ.Καλή και όμορφη Κυριακή να έχουμε!!!